Vigorous Exercise in Individuals With Hypertrophic Cardiomyopathy (HCM): Primary Results of the Prospective, Multinational Lifestyle and Exercise in HCM (LIVE-HCM) Study
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Pacjentom z kardiomiopatią przerostową (HCM) tradycyjnie zaleca się ograniczanie intensywnych ćwiczeń, zarówno dla rekreacyjnego jak i zawodniczego uprawiania sportu, aby nie zwiększać istniejącego ryzyka arytmii komorowych lub nagłego zgonu. Celem badania była ocena związku pomiędzy aktywnością fizyczną a ryzykiem poważnych zdarzeń arytmicznych w tej chorobie.
Materiał i metodyka:
Było to badanie prospektywne i wieloośrodkowe przeprowadzone w 5 krajach. Większość rekrutowanych pacjentów była prowadzona w dużych ośrodkach kardiologicznych specjalizujących się w opiece nad chorymi z HCM. Pacjenci byli ankietowani co 6 miesięcy przez 3 lata. Gromadzono informacje na temat ich aktywności ruchowej oraz objawów. Aktywność ruchową definiowano jako znaczną, gdy wynosiła ona >6 METS przez >60 godzin w roku, umiarkowaną 4-6 METS przez >60 godzin w roku. Pierwszorzędowy punkt końcowy był złożony i obejmował: całkowitą śmiertelność, zatrzymanie krążenia, arytmie komorowe leczone ICD lub omdlenie arytmiczne.
Wyniki:
Do badania włączono 1534 pacjentów z HCM w wieku 8-60 lat (<25l – 20%, kobiety – 40%), dodatkowo ankietowano 126 osób z genetycznym wariantem HCM, lecz bez przerostu lewej komory. W oparciu o dane uzyskane od pacjentów stwierdzono, że aż 42% badanych było bardzo aktywnych fizycznie, umiarkowanie w 43%, a nieaktywnych było jedynie 16% z nich. Złożony punkt końcowy wystąpił u 77 uczestników badania; 44 zdarzenia wystąpiły u osób klasyfikowanych jako nie ćwiczące energicznie, a 33 zdarzenia u tych bardzo aktywnych (HR 1,01, 90% CI 0,68-1,48; p=0,98). Porównano również ćwiczących aktywnie z nieaktywnymi (HR 0,77; 90% CI 0,45-1,30; p=0,41), umiarkowanie aktywnych z nieaktywnymi (HR 0,69; 90% CI 0,40-1,16; p=0,24) i bardzo aktywnych z umiarkowanie aktywnymi (HR 1,12; 90% CI 0,73-1,71; p=0,66). Wśród analizowanych nosicieli wariantu genetycznego bez jawnej HCM nie stwierdzono żadnego zdarzenia wchodzącego w skład punktu końcowego.
Wnioski:
Badanie LIVE-HCM wykazało, że pacjenci z HCM bardzo aktywni fizycznie nie są bardziej zagrożeni poważnymi zdarzeniami arytmicznymi niż ci ćwiczący umiarkowanie lub mało aktywni. W związku z tym nie mają uzasadnienia uniwersalne ograniczenia co do aktywności fizycznej w HCM, a decyzje i porady muszą być indywidualizowane.