Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Wszczepialny kardiowerter-defibrylator (implantable cardioverter-defibrillator, ICD) redukuje śmiertelność, jednak stwarza ryzyko różnych powikłań, głównie związanych z elektrodami. Podskórny ICD (S-ICD), ze względu na brak wewnątrznaczyniowych składowych, powinien ograniczać występowanie takich zagrożeń. Badanie ATLAS podjęto dla porównania S-ICD z urządzeniem przezżylnym (TV-ICD), głównie w aspekcie powikłań.

Materiał i metodyka:

Było to wielośrodkowe badanie kanadyjskie z zastosowaniem randomizacji. Zgodnie z wyborem losowym chorym wszczepiano albo S-ICD (Boston Scientific EMBLEM) lub jednojamowy TV-ICD dowolnego producenta. Kryteria włączenia (konieczne spełnienie 1 z 2): 1. Wiek 18-60 lat i standardowe wskazania do ICD lub 2. Wiek ≥18 lat oraz 1 z wymienionych warunków: genetycznie uwarunkowany zespół arytmogenny, usunięty stymulator lub ICD z powodu infekcji lub potrzeba hemodializy. Pierwotny punkt końcowy: 1. Okołozabiegowe powikłania dotyczące elektrod. 2. Inne powikłania. Zdefiniowano kilka drugorzędowych punktów końcowych.

Wyniki:

Randomizacji poddano 503 chorych, kwalifikując 151 z nich do S-ICD i 252 do TV-ICD. Średni wiek badanych: 49.0±11,5 lat. Czas obserwacji: 2,5±1,1 l. Duże powikłania elektrodowe wystąpiły u 1 chorego (0,4%) w grupie S-ICD i u 12 (4,8%) w grupie TV-ICD (OR 0,08; 95% CI 0,00-0,55; p=0,003). Nie stwierdzono różnicy istotnej statystycznie w zakresie nieuzasadnionych interwencji ICD oraz braku skuteczności uzasadnionych interwencji.

Wnioski:

Badanie ATLAS wskazuje, że S-ICD może być alternatywą dla TV-ICD, szczególnie u chorych ze zwiększonym ryzykiem powikłań elektrodowych. Obserwacja pacjentów jest kontynuowana, aby zwiększyć moc statystyczną przeprowadzonych analiz.