Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Przetoka przełykowa stanowi rzadkie ale dramatyczne powikłanie ablacji migotania przedsionków (AF). Dane na temat częstości występowania tego powikłania i zasad postępowania są bardzo ograniczone. Celem retrospektywnego rejestru globalnego POTTER było uzyskanie informacji pochodzących z praktyki codziennej ośrodków elektrofizjologicznych na temat występowania, charakterystyki, postępowania terapeutycznego i jego skuteczności u chorych z przetoką przełykową wtórną do ablacji AF.

Materiał i metodyka:

Kryteria włączenia: pacjenci z powikłaniem po ablacji AF w postaci przetoki przedsionkowo-przełykowej, przetoki przełykowo-osierdziowej lub perforacji przełyku. Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpienie przetoki przełykowej wtórnie do ablacji AF lub AT. Drugorzędowe punkty: 1/ rozpoznawanie i leczenie przetoki, 2/ wyniki postępowania i śmiertelność.

Wyniki:

W rejestrze uczestniczyło 214 ośrodków elektrofizjologicznych w 35 krajach, w których wykonano łącznie 553 729 zabiegów ablacji AF. W 138 przypadkach rozpoznano przetokę przełykową, co stanowi 0,025% - w wyniku ablacji RF 0,038%, a krioablacji 0,0015% (p<0,001). Mediana czasu od zabiegu do pierwszych objawów wyniosła 18 dni (0-60 dni), a mediana czasu do rozpoznania 21 dni (2-63 dni). Mediana czasu od początku objawów do rozpoznania wyniosła 3 dni. Najczęstszymi objawami klinicznymi były: gorączka (59,3%), ból w klatce piersiowej (54,2%), objawy neurologiczne (44,1%). Postępowanie diagnostyczne było oparte głównie na CT klatki piersiowej i CT/MRI mózgu. Późniejsze powikłania polegały na wystąpieniu ciężkiej sepsy (57,9%), śpiączki (46,7%, udaru mózgu (23,4%). Zmarło 63,8% pacjentów, a inne poważne następstwa dotyczyły 9,4%. Śmiertelność zależała od podjętego leczenia – leczenie endoskopowe OR 0,629 (0,248 - 1,59), chirurgiczne OR 0,321 (0,144 - 0,714), zachowawcze OR 7,463 (2,414 - 23,072).

Wnioski:

W tym największym światowym rejestrze poświęconym przetoce przełykowej stwierdzono, że powikłanie to występuje w 0,025% zabiegów, znacznie rzadziej po krioablacji. Charakteryzuje się złym rokowaniem. W nieleczonych przypadkach śmiertelność wynosi 89,5%. Dla poprawy przeżycia konieczna jest chirurgiczna lub endoskopowa interwencja.