Left Bundle Branch Pacing Versus Biventricular Pacing In Cardiac Resynchronization Therapy: A Randomized Controlled Pilot Trial – LBBP-RESYNCH
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Wyniki badań obserwacyjnych wskazują, że stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa (left bundle branch pacing, LBBP) może być alternatywą stymulacji dwukomorowej (biventricular pacing, BiVP) u chorych z niewydolnością serca (heart failure, HF). Wymaga to potwierdzenia w badaniach z zastosowaniem randomizacji. Celem badania LBBP-RESYNCH było porównanie resynchronizacji komór uzyskanej przez stymulację typu LBBP wobec BiVP u pacjentów z HF ze wskazaniami do resynchronizacji serca.
Materiał i metodyka:
Było to pierwsze badanie randomizowane, jednak typu pilotażowego, które przeprowadzono w 2 ośrodkach elektroterapii serca w Chinach. Kryteria włączenia: objawowa HF (NYHA II-IV), optymalne leczenie farmakologiczne, LVEF ≤ 35%, rytm zatokowy, LBBB (≥130 ms), wiek 18-80 lat. Zgodnie z randomizacją stosowano stymulację typu LBBP lub dwukomorową. Czas obserwacji: 6 miesięcy. Pierwotny punkt końcowy: zmiana w parametrach echokardiograficznych takich jak frakcja wyrzutowa lewej komory (left ventricle ejection fraction, LVEF), objętość późnoskurczowa (left ventricle end systolic volume, LVESV) i późnorozkurczowa lewej komory (left ventricle end diastolic volume, LVEDV) pomiędzy badaniem wyjściowym i po 6 miesiącach. Zdefiniowano kilka drugorzędowych punktów końcowych.
Wyniki:
Do badania włączono 40 pacjentów. U wszystkich chorych rozpoznano kardiomiopatię nie związaną z niedokrwieniem. LVEF wyjściowo wynosiła w grupie LBBP 28,3%, a w grupie BIVP 31,1%. Po 6 miesiącach zwiększyła się odpowiednio do 49,4% i 46,5%, a uzyskany jej wzrost był istotnie większy u chorych poddanych LBBP (p=0,039). Ponadto stwierdzono w tej grupie większą obniżkę objętości lewej komory, stężenia NT-proBNP oraz tendencję do większego skrócenia czasu trwania zespołu QRS.
Wnioski:
Badanie wskazuje, że stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa może u chorych z HF dać korzystniejsze efekty od klasycznej stymulacji dwukomorowej. Ograniczeniem badania jest niewielka liczba badanych pacjentów i stosunkowo krótki czas ich obserwacji.