Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Dotychczasowe badania sugerowały, że ablacja migotania przedsionków (AF) wykonana wcześnie w stosunku do rozpoznania arytmii przynosi lepsze efekty. Celem tego wieloośrodkowego randomizowanego badania australijskiego było porównanie efektywności wczesnej (<1 miesiąca od rozpoznania) wobec późnej ablacji (ok. 1 roku).

Materiał i metodyka:

Kryteria włączenia: pacjent z napadowym lub przetrwałym AF kierowany do ośrodka wysokospecjalistycznego, możliwość zastosowania ≥2 leków antyarytmicznych (AAD). Kryteria wykluczenia: przetrwałe długotrwałe AF, stan po ablacji AF. Pierwszorzędowy punkt końcowy: przeżycie bez arytmii przedsionkowej 12 miesięcy po ablacji. Drugorzędowe punkty końcowe: „ładunek” AF, „ładunek” AF zależnie od typu AF, stosowanie AAD.

Wyniki:

Do badania włączono 100 pacjentów – do wczesnej ablacji 52 osoby, do odroczonej 48 chorych. Nie stwierdzono różnic w zakresie strategii i techniki ablacji pomiędzy ramionami badania. U chorych poddanych wczesnej ablacji wobec późnej były to odpowiednio: ablacja RF 90% vs 80%, izolacja żył płucnych 100% vs 100%, izolacja ściany tylnej 13% vs 17%, Pierwotny punkt końcowy wystąpił z podobną częstości w obu ramionach [43,7% vs 41,4%; HR=1,12 (0,59-2,13), p=0,7]. Nie stwierdzono różnic w zakresie stosowanych AAD. Najczęściej zalecano sotalol, rzadziej flekainid, a najrzadziej amiodaron. Nie stwierdzono żadnego istotnego powikłania.

Wnioski:

12-miesięczne opóźnienie w wykonaniu ablacji AF nie powodowało zmniejszenia efektywności wyrażonej redukcją występowania po roku arytmii przedsionkowych, zwiększenia „ładunku” AF ani stosowania AAD.