Wśród pacjentów poddawanych przezcewnikowej ablacji AF, zamknięcie uszka LA wiązało się z mniejszym ryzykiem niezależnego od zabiegu dużego lub istotnego klinicznie krwawienia niż u leczonych przeciwkrzepliwie i było nie gorsze od doustnej antykoagulacji w aspekcie ryzyka zgonu lub udaru czy zatoru obwodowego.
CzytajU pacjentów z przetrwałym AF linijna ablacja w połączeniu z infuzją alkoholową do żyły Marshalla i PVI istotnie poprawia wyniki zabiegu w porównaniu z izolowaną PVI.
CzytajBadanie CRRF-PeAF wykazało, że krioablacja balonowa nie jest gorsza od ablacji RF w chorych z przetrwałym AF. Dodatkowo potwierdzono, że czas trwania procedury CR jest krótszy.
CzytajWśród pacjentów z AF oraz podwyższonym BMI i jednym dodatkowym kardiometabolicznym czynnikiem ryzyka, agresywne zarządzanie czynnikami ryzyka w porównaniu z postępowaniem rutynowym redukuje ryzyko nawrotu arytmii w okresie 12 miesięcy po przezcewnikowej ablacji.
CzytajWśród pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i VT przezcewnikowa ablacja jako pierwsza strategia leczenia prowadzi do mniejszego ryzyka wystąpienia złożonego punktu końcowego niż lek antyarytmiczny.
CzytajBadanie STEEER-AF wykazało, że celowana edukacja personelu medycznego może poprawić adherencję do wytycznych na poziomie pacjentów.
CzytajWśród pacjentów z AF wysokiego ryzyka udaru mózgu zastosowanie asundeksianu w dawce 50 mg 1x dz było związane z wyższą częstością występowania udaru lub zatoru obwodowego niż leczenie apiksabanem w okresie nim zatrzymano badanie przedwcześnie. W tym czasokresie mniej było natomiast dużych krwawień u leczonych asundeksianem niż apiksabanem, Inne badania z inhibitorami czynnika XIa są nadal prowadzone.
CzytajAblacja LVA jako uzupełnienie PVI w obserwacji 1-rocznej nie redukuje ryzyka nawrotu AF/AT u pacjentów z przetrwałym AF i LVAs. Dlatego nie poleca się wykonywanie ablacji LVAs rutynowo u wszystkich pacjentów z przetrwałym AF. Jeśli jednak u chorego stwierdza się cechy znaczącego remodelingu lewego przedsionka, wówczas ablacja LVAs może być opcją terapeutyczną.
CzytajAblacja balonowa AF okazała się nie być gorszą od ablacji RF u pacjentów z HFrEF, zarówno w zakresie nawrotu tachyarytmii przedsionkowych jak i korzystnego wpływu na funkcją lewej komory i lewego przedsionka. Dodatkowo, ablację CB można było wykonać w krótszym czasie, z mniejszym obciążeniem płynami, bez wzrostu ciśnienia w lewym przedsionku.
CzytajW porównaniu z działaniem pozorowanym Izolacja żył płucnych powodowała istotną klinicznie i istotną statystycznie redukcję „ładunku” AF. Uzyskano znaczącą poprawę w zakresie objawów i jakości życia. Sześcio-miesięczna obserwacja nie wykazała efektu placebo dla PVI.
Czytaj1 z 4 pacjentów z SCAF w badaniu ARTESIA miał punktację CHA2DS2-VASc >4 i roczne ryzyko udaru/SE 2,2%. Dla tych pacjentów korzyści z leczenia apiksabanem są większe niż ryzyko. U pacjentów z CHA2DS2-VASc <4 zależność jest odwrotna. W grupie pośredniej (CHA2DS2-VASc=4) w podejmowaniu decyzji terapeutycznej ważną rolę powinna spełniać opinia pacjenta.
CzytajBadanie SPHERE Per-AF wykazało, że u pacjentów z przetrwałym AF opornym na leki antyarytmiczne zastosowanie systemu „wszystko w jednym” umożliwiającego mapowanie wysokiejrozdzielczości oraz ablację cewnikiem z podwójnym źródłem energii w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa nie jest gorsze niż zabieg ablacji standardowej, przy lepszej efektywności procedury. Należy zwrócić uwagę, że doświadczenie operatorów w posługiwaniu się nowy systemem było odpowiednio mniejsze.
Czytaj
