Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Materiał i metodyka:

Było to badanie międzynarodowe, wieloośrodkowe (135 ośrodków), inicjowane przez badaczy, randomizowane, do którego włączono pacjentów z AF wcześnie rozpoznanym (<1 rok przed randomizacją). Kryteria włączenia: wiek>75 lat lub przebyty udar mózgu/TIA lub spełnione minimum 2 z wymienionych kryteriów: wiek >65 lat, płeć żeńska, HF, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, ciężka postać choroby wieńcowej, przewlekła choroba nerek (GFR 15-59 ml/min), przerost lewej komory. Zgodnie z randomizacją pacjenci mieli podjętą wczesną strategię walki o rytm zatokowy lub poddani byli rutynowemu postępowaniu. Pierwotny punkt końcowy: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, udar mózgu (niedokrwienny lub krwotoczny) lub hospitalizacja z powodu zaostrzenia HF albo ostrego zespołu wieńcowego.

Wyniki:

Badaniem objęto 2789 pacjentów z wczesnym AF. Czas od rozpoznania do randomizacji wyniósł 36 dni, a czas całkowitej obserwacji 5,1 lat. W grupie wczesnej kontroli rytmu wyjściowo po randomizacji większość chorych otrzymywała lek antyarytmiczny (flekainid w aż 35,9% przypadków), a ablację AF wykonano jedynie u 8% chorych. Po 2 latach ablacji AF poddano 19,4% badanych. W grupie postępowania rutynowego u zdecydowanej większości pacjentów nie stosowano leków antyarytmicznych, a jedynie leki kontrolujące częstotliwość rytmu komór. Pierwotny punkt końcowy wystąpił istotnie rzadziej u chorych zakwalifikowanych do wczesnej walki o rytm zatokowy [HR=0,79, (95% CI 0,66-0,94); p=0,005]. Wykazano też istotną redukcję zgonów sercowo-naczyniowych [HR=0,72 (95% CI 0,52-0,98)] i udarów mózgu [HR=65 (95% CI 0,44-0,97)]. Nie stwierdzono różnic między grupami w zakresie pierwotnego punktu końcowego dotyczącego bezpieczeństwa.

Wnioski:

U pacjentów z wcześnie rozpoznanym AF i współistniejącymi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi wczesna strategia walki o rytm zatokowy wiąże się z mniejszym ryzykiem zdarzeń sercowo-naczyniowych niż standardowe postępowanie.