Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Nadal nie rozstrzygnięto, jaki jest optymalny czas na wykonanie ablacji VT w kardiomiopatii niedokrwiennej lub nie-niedokrwiennej. Zalecenie dotyczące decyzji o ablacji po pierwszym elektrowstrząsie z ICD nie zostało potwierdzone w badaniu z randomizacją, co postanowiono ocenić w badaniu PARTITA.

Materiał i metodyka:

Było to 2-fazowe, prospektywne, wieloośrodkowe, randomizowane badanie. Do fazy A włączono pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i niezwiązaną z niedokrwieniem, z wszczepionym ICD w ramach prewencji pierwotnej lub wtórnej. Chorzy, u których wystąpił pierwszy uzasadniony elektrowstrząs z ICD przechodzili do fazy B. Zgodnie z randomizacją byli kwalifikowani do ablacji VT (do 2 miesięcy) lub kontynuowano u nich standardowe postępowanie. Pierwotny punkt końcowy: zgon z dowolnej przyczyny lub hospitalizacja z powodu pogorszenia niewydolności serca (heart failure, HF).

Wyniki:

Do fazy A włączono 517 pacjentów, wśród których 154 (30%) miało częstoskurcz komorowy (ventricular tachycardia, VT), a uzasadniony elektrowstrząs wystąpił u 56 pacjentów – 47 z nich włączono do fazy B. Po 24,2 miesiącach pierwotny punkt końcowy wystąpił u 1 z 23 chorych (4%) w grupie ablacji i u 10 z 24 chorych (42%) w grupie kontrolnej (HR=0,11; 95% CI 0,01-0,85; p=0,034). W grupie ablacji nie stwierdzono żadnego zgonu, podczas gdy w grupie kontrolnej było 8 zgonów (p=0,004). Elektrowstrząsy z ICD występowały rzadziej w grupie ablacji (9%) niż w grupie odniesienia (42%, p=0,039).

Wnioski:

Ablacja VT po pierwszym uzasadnionym elektrowstrząsie ICD wiąże się z redukcją ryzyka wystąpienia zgonu lub hospitalizacji z powodu HF oraz liczby interwencji wysokoenergetycznych ICD. Uzyskane wyniki uzasadniają rozważenie ablacji VT po pierwszym elektrowstrząsie ICD. Badanie ma jednak wiele ograniczeń, przede wszystkim mało liczebną badaną populację.