Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Wcześniejsze badania wskazywały, że wysoki odsetek stymulacji przedsionkowej wiąże się ze zwiększonym ryzykiem migotania przedsionków (AF). Celem badania DANPACE II była ocena, czy minimalizacja takiej stymulacji u chorych z dysfunkcją węzła zatokowego redukuje ryzyko AF

Materiał i metodyka:

Było to duńskie badanie wieloośrodkowe z zastosowaniem randomizacji. Kryteria włączenia: wiek ≥18 lat, dysfunkcja węzła zatokowego ze wskazaniem do wszczepienia pierwszego stymulatora serca (PM). Chorych randomizowano do zaprogramowania PM albo do stymulacji 60/min z włączoną funkcją rate-adaptive (DDDR-60) lub 40/min bez funkcji rate-adaptive (DDD-40). Chorych obserwowano z zastosowaniem zdalnego monitorowania przez 2 lata. Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do wystąpienia pierwszego AF trwającego >6 minut. Punkt końcowy dotyczący bezpieczeństwa: syncope lub pre-syncope.

Wyniki:

Do badania włączono 540 chorych. Charakterystyka badanej populacji odpowiednio DDDR-60 vs DDD-40: wiek – 73 vs 74 lata, dysfunkcja węzła zatokowego – 56% vs 56%, zespół bradykardia-tachykardia – 38% vs 39%, dysfunkcja węzła zatokowego + blok AV – 6% vs 5%, wywiad AF, AFl lub AT – 43% vs 45%. Mediana odsetka stymulacji przedsionkowej w grupie DDD-40 wyniosła 1%, a w grupie DDDR-60 49%. Pierwszorzędowy punkt końcowy stwierdzono w 46% w każdej badanej grupie (HR 0,97; 95% CI 0,76-1,25; p=0,83). Nie wykazano różnic w zakresie występowania AF o czasie trwania >6h lub >24h, przetrwałego AF lub kardiowersji z powodu AF. Częstość występowania syncope lub pre-syncope była większa w grupie DDD-40 (HR 1,71; 95% CI 1,13-2,59; p=0,01).

Wnioski:

Minimalizacja stymulacji przedsionkowej u chorych z dysfunkcją węzła zatokowego nie zmniejsza ryzyka występowania AF. Programowanie PM z zaplanowaną częstotliwością 40/min bez funkcji rate-adaptive wiąże się ze zwiększeniem ryzyka syncope lub pre-syncope.