Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Materiał i metodyka:

Było to badanie wieloośrodkowe (27 ośrodków - USA i UK) z zastosowaniem randomizacji do ablacji albo hybrydowej (epi/endo) albo endokardialnej (2:1). Kryteria włączenia: przetrwałe objawowe AF (także długotrwałe) oporne na leki antyarytmiczne klasy I/III, wiek >18 lat i <80 lat. Technika hybrydowa: epi – okrążająca ablacja przedsionka żył płucnych + ablacja ściany tylnej lewego przedsionka (LA), endo – uzupełnienie szczelności linii okrążających + ablacja cieśni trójdzielno-żylnej. Technika endokardialna: okrążająca ablacja przedsionka żył płucnych, linia na stropie LA + ablacja cieśni. Badania kontrolne: echo – 7 dni, 24h Holter EKG – 6 i 12 miesięcy, 7 dniowy Holter EKG – 18 miesięcy. Pierwotny punkt końcowy: brak tachyarytmii przedsionkowych w trakcie 12 miesięcznej obserwacji z wykluczeniem pierwszych 3 miesięcy po zabiegu.

Wyniki:

Do badania włączono 153 chorych: ablacja hybrydowa – 102, ablacja endokardialna – 51. Zgodnie z przyjętym pierwotnym punktem końcowym ablacja hybrydowa była skuteczna u 67,7% chorych, a endokardialna u 50,0% (p=0,036). Redukcję ładunku AF >90% stwierdzono odpowiednio u 80,0% i 56,8% (p=0,007), a brak AF po 12 miesiącach u 71% i 51% badanych (p=0,017). Duże zdarzenia niepożądane wystąpiły u 7,8% leczonych metodą hybrydową czyli mniej niż pierwotnie założono (12%) i wszystkie, poza jednym, ustąpiły bez następstw.

Wnioski:

Badanie wykazało zadawalające bezpieczeństwo i większą skuteczność ablacji hybrydowej niż wyłącznie endokardialnej u chorych z przetrwałym AF. Dostarcza dowodów na ważną rolę kompletnej ablacji tylnej ściany LA.