Conduction system pacing vs. biventricular pacing in heart failure and wide QRS patients: a randomized study. LEVEL AT trial.
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Stymulację układu przewodzącego uwzględnia się jako alternatywę stymulacji dwukomorowej (biventricular pacing, BiVP). Jednak badania randomizowane na ten temat są rzadkością, szczególnie dla stymulacji lewej odnogi pęczka Hisa (left bundle branch pacing, LBBP). Celem badania LEVEL AT było porównanie resynchronizacji komór uzyskanej przez stymulację układu przewodzącego (stymulacja pęczka Hisa [His Bundle Pacing, HBP] lub LBBP) wobec BiVP u pacjentów ze wskazaniami do resynchronizacji serca.
Materiał i metodyka:
Było to badanie randomizowane (1:1), równoległe, kontrolowane typu non-inferiority (stymulacja układu przewodzącego nie jest gorsza od BiVP). Kryteria włączenia: objawowa HF, optymalne leczenie farmakologiczne, LVEF ≤ 35%, szeroki QRS (≥130 ms, gdy blok lewej odnogi [left bundle branch block, LBBB], a ≥150 ms, gdy blok typu non-LBBB), blok AV i dysfunkcja serca. HBP pozostawiano, gdy próg stymulacji był <1,75 V i uzyskiwano korekcję LBBB. LBBP mogła być pierwszą opcją, lub stosowano ją gdy zawiodła HBP. Czas obserwacji: 6 miesięcy. Pierwotny punkt końcowy: zmiana czasu aktywacji lewej komory (left ventricular activation time, LVAT). Drugorzędowe punkty końcowe: odwrócony remodeling LV, hospitalizacja z powodu HF lub zgon, zmiana klasy NYHA, skrócenie czasu trwania QRS.
Wyniki:
Do badania włączono 70 pacjentów (35 vs. 35 osób). HBP zastosowano jedynie u 11% chorych. Etiologia niedokrwienna – 31,4%, LBBB - 65,7%, LVEF – 27± 7%. Δ LVAT dla stymulacji układu przewodzącego wyniosła minus 28±26 ms, a dla BiVP minus 21±20 ms (p<0,001 dla non-inferiority). Odwrócony remodeling LV wyniósł odpowiednio minus 37±59 ml vs. minus 30±41 ml (p=0,04 dla non-inferiority), hospitalizację z powodu HF lub zgon stwierdzono u 2,9% vs. 11.4% (p 0,002 dla non-inferiority). Uzyskano skrócenie czasu trwania zespołu QRS - minus 53±20 ms vs. minus 48±20 ms (p<0,001 dla non-inferiority). Inne ważne parametry skuteczności i powikłania: próg stymulacji 1,0±0,4 V vs. 1,2±0,5 V (p =0,09), czas fluoroskopii 28±12 min vs. 22±9 min (p=0,008), powikłania wymagające re-interwencji - 11,4% vs. 11,4%.
Wnioski:
Badanie wykazało ten sam stopień resynchronizacji serca, odwrócenia remodelingu i występowania zdarzeń klinicznych przy stymulacji układu przewodzącego w porównaniu z BiVP. Metoda ta może być dla niej alternatywą.