Clinical outcomes of conduction system pacing compared to biventricular pacing in patients requiring cardiac resynchronization therapy
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Dotychczasowe badania, głównie obserwacyjne, wskazują, że stymulacja układu przewodzącego (conduction system pacing, CSP) z zastosowaniem stymulacji pęczka Hisa (His bundle pacing, HBP) lub stymulacji okolicy lewej odnogi (left bundle branch area pacing, LBBAP) jest bezpieczna i może być bardziej fizjologiczną alternatywą stymulacji dwukomorowej (biventricular pacing, BiVP). Celem omawianego badania było porównanie efektów klinicznych terapii resynchronizującej w niewydolności serca (heart failure, HF) z zastosowaniem BiVP lub CSP.
Materiał i metodyka:
Było to badanie wieloośrodkowe, obserwacyjne, nie randomizowane. Objęto nim kolejnych chorych z HF, LVEF≤35%, ze wskazaniami klasy I lub II do terapii resynchronizującej, u których zastosowano udaną BIVP lub CSP. Pierwotny punkt końcowy: zgon lub hospitalizacja z powodu HF. Zdefiniowano kilka drugorzędowych punktów końcowych.
Wyniki:
Do badania włączono 477 pacjentów, w tym 219 poddanych BiVP i 258 poddanych CSP (HBP 87, LBBAP 171). Charakterystyka badanej populacji: średni wiek 72±12 lat, średnia LVEF 26±6%, choroba wieńcowa 52%. Średni czas trwania obserwacji: 27±12 miesięcy. Pierwotny punkt końcowy wystąpił częściej w grupie BiVP (28,3% vs.38,4%; HR 1,52, 95% CI 1,082-2,087; p=0,013). U chorych z CSP czas trwania wystymulowanego zespołu QRS był krótszy (133±21 ms vs. 153±24 ms; p<0,001), a LVEF zwiększyła się w obu grupach, ale wzrost był większy u chorych poddanych CSP (39,7±13% vs. 33,1±12%; p<0,001).
Wnioski:
Badanie wykazało, że w tej dużej kohorcie chorych z HF wymagających terapii resynchronizującej CSP w porównaniu z BiVP dała lepszy efekt kliniczny, zachęcając do jej szerszego zastosowania.