Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Dane na temat znaczenia resztkowego przecieku po zamknięciu zatyczką uszka lewego przedsionka (left atrial appendage occlusion, LAAO) są ograniczone. Celem omawianego badania było poszukiwanie związku pomiędzy takim przeciekiem a zdarzeniami klinicznymi.

Materiał i metodyka:

W rejestrze amerykańskim National Cardiovascular Data Registry (NCDR) wyodrębniono pacjentów poddanych LAAO w latach 2016-2019. W oparciu o badanie echokardiograficzne po 45 dniach od procedury klasyfikowano ich jako: brak przecieku – 0 mm, mały przeciek >0-5 mm, duży przeciek >5 mm.

Wyniki:

Do analizy włączono dane 51 333 pacjentów, wśród których nie stwierdzono przecieku na zatyczce w 73,4%, mieli mały przeciek – 25,8% lub duży – 0,7%. Na etapie 45 dnia po zabiegu warfarynę stosowano najczęściej u chorych z dużym przeciekiem w porównaniu z małym lub jego brakiem (44,9% vs. 34,4% vs. 32,4%; p<0,001). Powikłania zakrzepowo-zatorowe i krwawienia we wszystkich badanych grupach nie były częste. Stwierdzono jednak, że pacjenci z małym przeciekiem wobec tych bez przecieku mieli większe ryzyko udaru/TIA/zatorowości obwodowej (HR po adjustacji – 1,152; 95% CI 1,025 -1,294), dużego krwawienia (HR 1,11; 95% CI 1,029 -1,120) i jakiegokolwiek dużego zdarzenia niepożądanego (HR 1,102; 95% CI 1,048-1,160). Różnice pomiędzy danymi dotyczącymi zdarzeń niepożądanych u pacjentów z dużym przeciekiem wobec pozostałych nie były istotne statystycznie.

Wnioski:

Obecność małego przecieku po LAAO wiązała się z umiarkowanie większym występowaniem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i krwawień. Nie stwierdzono takich relacji dla dużego przecieku, najpewniej dlatego że częściej otrzymywali oni antykoagulację. Należy przypuszczać, że nowsze zatyczki LAA poprzez udoskonalenie ich kształtu umożliwią redukcję lub eliminację tego ryzyka.