BUDAPEST-CRT Upgrade: Rozbudowa do resynchronizacji w niewydolności serca ze stymulacją prawokomorową
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
De novo wszczepienie defibrylatora serca (ICD) z funkcją resynchronizacji (CRT-D) redukuje ryzyko śmiertelności i chorobowości u chorych z blokiem lewej odnogi (LBBB), niewydolnością serca (HF) i zredukowaną frakcją wyrzutową lewej komory (HFrEF). Jednakże wśród chorych z HFrEF i stymulacją prawej komory (RVP) skuteczność rozbudowy systemu do CRT-D jest niepewna. Celem badania BUDAPEST-CRT było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa rozbudowy do CRT-D wobec ICD u pacjentów z HFrEF ze stałą lub okresową stymulacją prawej komory.
Materiał i metodyka:
Było to badanie wieloośrodkowe (z udziałem polskich ośrodków) z zastosowaniem randomizacji. Kryteria włączenia: HFrEF z wcześniejszym wszczepieniem stymulatora serca (PM) lub ICD, stymulacja RV 20-100%, wystymulowany QRS ≥150 ms, optymalna farmakoterapia zgodna z wytycznymi. Chorzy byli randomizowani w proporcji 3:2 albo do rozbudowy do CRT-D lub do rozbudowy do ICD/żadnej procedury. Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgon z dowolnej przyczyny, hospitalizacja z powodu HF lub <15% redukcja końcowo-skurczowej objętości lewej komory po 12 miesiącach.
Wyniki:
Do badania włączono 360 pacjentów: u 215 chorych dokonano rozbudowy do CRT-D, a u 145 stosowano ICD. Charakterystyka badanej populacji: średni wiek – 73 lata, NYHA II – 49% vs 44%, NYHA III – 47% vs 53%, LVEF 25% vs 25%. Uprzednio wszczepione urządzenie: PM – 69,8% vs 64,8%, ICD – 29,8% vs 34,5%. Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zakresie stosowanej farmakoterapii. W czasie trwającej 12,4 miesięcy obserwacji pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 32,4% chorych w ramieniu CRT-D i w 78,9% w ramieniu ICD (OR 0,11; 95% CI 0,006-0,19; p<0,001). Całkowita śmiertelność lub hospitalizacje z powodu HF wystąpiły u 10% chorych w grupie CRT-D w porównaniu z 23% w grupie ICD (HR 0,27; 95% CI 0,16-0,47; p<0,001). Częstość wystąpienia powikłań związanych z zabiegiem lub urządzeniem była podobna w obu ramionach badania (CRT-D 12,3% vs ICD 7,8%).
Wnioski:
Wśród pacjentów z PM lub ICD z istotnym ładunkiem stymulacji prawokomorowej i zredukowaną frakcją wyrzutową rozbudowa do CRT-D w porównaniu z terapią z użyciem ICD redukuje złożone ryzyko zgonu z dowolnej przyczyny, hospitalizacji z powodu HF lub braku odwróconego remodelingu.