Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Nie wiadomo, czy intensywne poszukiwanie migotania przedsionków (AF) i następowe leczenie przeciwkrzepliwe u chorych z potwierdzoną arytmią może zapobiegać udarowi mózgu. Celem badania LOOP była próba potwierdzenia słuszności takiego działania u chorych dużego ryzyka udaru.

Materiał i metodyka:

Badanie kliniczne - wieloośrodkowe, randomizowane, duńskie. Kryteria włączenia: wyjściowo bez AF, wiek 70-90l, co najmniej 1 czynnik ryzyka (nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, przebyty udar, niewydolność serca). Randomizacja: 1:3, użycie wszczepialnego rejestratora rytmu serca (ILR) vs postępowanie standardowe. U chorych z ILR migotanie przedsionków rozpoznawano, gdy arytmia trwała ≥6 min. U osób z rozpoznanym AF podejmowano decyzję o rozpoczęciu antykoagulacji, o ile nie istniały przeciwwskazania. Pierwotny punkt końcowy: udar mózgu lub zator obwodowy

Wyniki:

Do badania włączono 6004 pacjentów. Czas obserwacji wynosił 64 miesiące. AF stwierdzono u 32% badanych z ILR i w 12% przypadków w grupie kontrolnej. Leczenie przeciwkrzepliwe włączono w ok. 90% chorych z rozpoznanym AF. Udar lub zator obwodowy stwierdzono odpowiednio w grupie ILR i kontrolnej w 4,5% vs 5,6% (HR 0,80; 0,61-1,05; NS), a duże krwawienie w 4,3% vs 3,5% przypadków (HR 1,26; 0,9-1,69; NS). Nie stwierdzono różnic w zakresie śmiertelności między grupami.

Wnioski:

U pacjentów z czynnikami ryzyka udaru zastosowanie ILR pozwala 3x częściej stwierdzić AF. Zastosowana u nich antykoagulacja spowodowała 20% ale nieistotną statystycznie redukcję ryzyka udaru. Nie jest to jednak badanie negatywne, gdyż wnosi wiele ważnych informacji, m. in. uzyskane wyniki sugerują, że najpewniej krótkie epizody AF (np. >6 min) nie uzasadniają przewlekłej antykoagulacji.