Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Wytyczne poświęcone migotaniu przedsionków (AF) zalecają zintegrowaną opiekę nad pacjentem. Pozostaje jednak problem jak optymalnie wdrażać takie zasady w praktyce. Było to podstawą podjęcia w badaniu AF-EduCare oceny ustrukturyzowanej i ukierunkowanej edukacji niewyselekcjonowanych pacjentów z AF (hospitalizowanych lub ambulatoryjnych) z założeniem, że spowoduje to redukcję nieplanowanych zdarzeń sercowo-naczyniowych.

Materiał i metodyka:

Było to badanie otwarte, prospektywne, wieloośrodkowe, randomizowane. Wśród 1232 chorych z AF zgodnie z randomizacją 345 osób zakwalifikowano do bezpośredniej edukacji, 293 do edukacji zdalnej, a 348 do tzw. standardowego postępowania. Program szkoleniowy był rozbudowany i uwzględniał większość istotnych dla chorego z AF problemów. Pierwszorzędowy punkt końcowy: nieplanowane hospitalizacje lub wizyty ambulatoryjne z przyczyn sercowo-naczyniowych (CV), wizyty w oddziałach pomocy doraźnej, CV zgony. Czas obserwacji: ≥18 miesięcy.

Wyniki:

Charakterystyka badanych: średni wiek – 70 lat, kobiety – 31%, czas od pierwszego rozpoznania AF – 6 lat, świeże rozpoznanie AF – 13,6%. Przeprowadzono analizę porównawczą zdarzeń pomiędzy 3 ramionami badania. Stwierdzono, że pierwotny punkt końcowy oraz wtórne punkty u pacjentów poddanych bezpośredniej edukacji nie występowały rzadziej niż u leczonych standardowo. Jedynie częstość zgonu z dowolnej przyczyny była u nich rzadsza (HR 0,66; p=0,048). U pacjentów edukowanych zdalnie wszystkie z ocenianych zdarzeń występowały z podobną częstością jak w ramieniu postępowania standardowego.

Wnioski:

Edukacja pacjentów z AF per se nie poprawia ich rokowania. Ważniejszy dla rokowania jest najpewniej osobisty kontakt i osiągalność pomocy medycznej.