Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Tylna ściana lewego przedsionka (LA) może odgrywać istotną rolę w powstawaniu migotania przedsionków (AF), gdyż ma wspólne embrionalne pochodzenie z żyłami płucnymi (PV), może być źródłem impulsów inicjujących AF, tam zlokalizowane są m. in. zwoje parasympatyczne itp. Stąd powstała koncepcja, że dodatkowa izolacja tylnej ściany LA (PWI) może zwiększyć skuteczność ablacji AF. Celem badania CAPLA było wykazanie, czy PWI + izolacja PV (PVI) będzie skuteczniejsza od izolowanej PVI u chorych z przetrwałym AF, przy akceptowalnym bezpieczeństwie.

Materiał i metodyka:

Było to badanie wieloośrodkowe, randomizowane. Kryteria włączenia: przetrwałe objawowe AF (>7 dni) oporne na zastosowanie co najmniej 1 leku antyarytmicznego (AAD). Pierwotny punkt końcowy: niewystępowanie arytmii przedsionkowej (AF lub AT) trwającej ponad 30s przy niestosowaniu AAD w trakcie 12 miesięcznej obserwacji po ablacji AF. Wyznaczono też kilka wtórnych punktów końcowych. Zgodnie z wyborem losowym wykonywano albo PVI lub PVI + PWI. Metody stosowane do monitorowania rytmu serca po ablacji: wszczepialny rejestrator rytmu (ILR) lub 2 x dz (dodatkowo, gdy objawy) monitorowanie EKG systemem ALIVE COR.

Wyniki:

Do badania włączono 170 chorych w ramieniu PVI + PWI i 168 w ramieniu PVI. Średni wiek pacjentów: 65 lat. Średni czas trwania procedury PVI + PWI był dłuższy (142 vs 121 min, p<0,01), ale czas fluoroskopii był podobny (11,5 vs 10,5 min, p=0,35). Pierwotny punkt końcowy rejestrowano z bardzo podobną częstością: 53,9 vs 52,4% (HR 1,01; 95% CI 0,74-1,38; p=0,96). Nie stwierdzono też różnic w zakresie wtórnych punktów końcowych uwzględniających dodatkowe stosowanie AAD, powtórne procedury lub „ładunek” AF. Powikłania stwierdzono u 2,9% leczonych, z podobną częstością w obu grupach.

Wnioski:

Badanie wykazało, że u chorych z przetrwałym AF pierwsza ablacja polegająca na izolacji PV rozszerzonej o izolację ściany tylnej LA nie poprawia skuteczności w porównaniu z izolowaną PVI.