SUPPRESS-AF trial : Skuteczność ablacji obszarów niskonapięciowych u pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Izolacja żył płucnych (PVI) jest standardową procedurą ablacyjną w przetrwałym migotaniu przedsionków (AF), jednak jej efekt terapeutyczny nie jest satysfakcjonujący. Jednocześnie nie ma dowodów, aby inne dodatkowe działania były wystarczająco skuteczne, co wykazano w badaniu STAR AF II czy w badaniu CAPLA. Ablacja ukierunkowana na obszary niskonapięciowe (low-voltage areas, LVAs) w lewym przedsionku (LA) dla modyfikacji podłoża arytmii jest coraz szerzej wykonywana, acz dotychczasowe wyniki badań w tym zakresie były niespójne. Celem badania SUPPRESS-AF była ocena skuteczności i bezpieczeństwa ablacji LVAs jako dodatku do PVI u chorych z przetrwałym AF i LVAs w LA.
Materiał i metodyka:
Było to japońskie badanie wieloośrodkowe, otwarte, randomizowane porównujące ablację skojarzoną PVI + LVAs z izolowaną PVI u pacjentów z przetrwałym AF. Kryteria włączenia: przetrwałe AF, pierwsza ablacja, LVAs w LA ≥5 cm². Kryteria wykluczenia: wymiar LA ≥55 mm, przebyta operacja kardiochirurgiczna, zastawkowe AF, świeży udar, poddająca się leczeniu przyczyna AF. LVA definiowano jako obszar o bipolarnym napięciu <0,5 mV. Mapę elektroanatomiczną LA sporządzano systemem CARTO 3. Ablację LVAs wykonywano po PVI. Pierwszorzędowy punkt końcowy: brak nawrotu tachyarytmii przedsionkowej (AF/AT) w rocznej obserwacji. Ustalono kilka punktów końcowych oceny bezpieczeństwa. 24h Holter EKG rejestrowano po 6 i 12 miesiąca. W okresie od 6 do 12 miesiąca codziennie dwukrotnie wykonywano EKG.
Wyniki:
Do badania włączono 341 pacjentów, do grupy PVI + LVAs - 170, a do grupy PVI – 171. Charakterystyka badanych: wiek - 74 vs 75 lat, przetrwałe długotrwałe AF - 22 vs 19%, niewydolność serca - 29 vs 32 %, wymiar LA - 44 vs 44 mm, LVEF - 56 vs 57%, rozmiar LVA - 13 vs 14 cm². Brak nawrotu AF/AT w rocznej obserwacji stwierdzono u 61% (53-68%) pacjentów poddanych dodatkowo ablacji LVAs i u 50% (42-57%) badanych po jedynie PVI. Jednak w podgrupie pacjentów z wymiarem LA ≥45 mm dodatkowa ablacja LVAs redukowała ryzyko wystąpienia AF/AT o 40%. Poważne zdarzenia niepożądane związane z zabiegiem w grupie PVI+LVAs stwierdzono u 1,7% chorych, a u 1,8% w grupie PVI.
Wnioski:
Ablacja LVA jako uzupełnienie PVI w obserwacji 1-rocznej nie redukuje ryzyka nawrotu AF/AT u pacjentów z przetrwałym AF i LVAs. Dlatego nie poleca się wykonywanie ablacji LVAs rutynowo u wszystkich pacjentów z przetrwałym AF. Jeśli jednak u chorego stwierdza się cechy znaczącego remodelingu lewego przedsionka, wówczas ablacja LVAs może być opcją terapeutyczną.