ALONE-AF: Długoterminowe zaprzestanie antykoagulacji po przezcewnikowej ablacji migotania przedsionków
Autor opracowania:
Maria Trusz-Gluza
Cel:
Aktualnie nie dysponujemy wynikami badań z zastosowaniem randomizacji oceniających konieczność przewlekłego leczenia przeciwkrzepliwego u pacjentów po przezcewnikowej ablacji migotania przedsionków (AF). Celem badania ALONE-AF było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy u pacjentów bez udokumentowanego nawrotu arytmii przedsionkowej po ablacji AF zaprzestanie antykoagulacji (OAC) jest korzystniejsze niż jej kontynuacja.
Materiał i metodyka:
: Było to badanie wieloośrodkowe (18 ośrodków w Korei), prospektywne. Zgodnie z wynikiem randomizacji (1:1) pacjenci po ablacji AF i bez nawrotu arytmii w ciągu 12 miesięcy po zabiegu mieli odstawione leczenie przeciwkrzepliwe (417 osób) lub je kontynuowali (423 osoby) z zastosowaniem DOAC (w 83% przypadków był to apiksaban). Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: udar, zator obwodowy lub duże krwawienie. Każda z tych składowych stanowiła indywidualny drugorzędowy punkt końcowy.
Wyniki:
Charakterystyka badanej populacji: średni wiek – 64 lata, kobiety 25%, punktacja w skali CHA2DS2-VASc – 2,1, napadowe PAF – 68%, Po 2 latach pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 1 pacjenta (0,3%) bez OAC i u 8 osób (2,2%) kontynuujących OAC (bezwzględna różnica, -1,9% [95% CI, -3,5 do -0,3]; p=0,02). Udar niedokrwienny stwierdzono odpowiednio u 0,3% i 0,8% badanych (bezwzględna różnica, -0,5% [95% CI, -1,6 do 0,6]). Duże krwawienie nie wystąpiło u żadnego pacjenta bez OAC i u 5 pacjentów (1,4%) leczonych przeciwkrzepliwie (bezwzględna różnica, -1,4% [95% CI, -2,6 do -0,2]).
Wnioski:
Wśród pacjentów bez udokumentowanego nawrotu arytmii po ablacji AF odstawienie leczenia przeciwkrzepliwego powodowało zmniejszenie ryzyka wystąpienia złożonego punktu końcowego obejmującego udar, zator obwodowy lub duże krwawienie w porównaniu z osobami kontynuującymi antykoagulację.