Kongres:

Autor opracowania:

Cel:

Pacjenci z kardiomiopatią niedokrwienną i częstoskurczem komorowym (VT) mają duże ryzyko poważnego rokowania. Przezcewnikową ablację wykonuje się często, gdy nieskuteczne są leki antyarytmiczny (AAD). Nadal nie ma pewności, czy zastosowanie ablacji jako postępowania pierwszego wyboru jest bardziej skuteczne. Celem badania VANISH 2 było porównanie ablacji z lekami antyarytmicznymi właśnie jako pierwszej strategii u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienna i napadowym VT, u których wcześniej nie wykazano braku skuteczności AAD.

Materiał i metodyka:

Było to badanie wieloośrodkowe, randomizowane (1:1) wśród pacjentów po przebytym zawale serca z VT porównujące AAD z przezcewnikową ablacją. Ablację wykonywano w ciągu 14 dni od randomizacji. Lekami antyarytmicznymi był sotalol lub amiodaron, zgodnie z wstępnie zdefiniowanymi kryteriami. Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgon z dowolnej przyczyny, burza elektryczna wywołana przez VT, uzasadniona interwencja ICD lub utrwalony VT poddany medycznej interwencji.

Wyniki:

Do badania włączono 416 pacjentów obserwowanych przez 4,3 lata (mediana). Charakterystyka badanej populacji: wiek - 68lat, wszczepiony ICD – 88%, LVEF – 33%. Pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 103 z 203 pacjentów (50,7%) poddanych ablacji i u 129 z 213 (60,6%) stosujących AAD (HR 0,75; 95% Cl 0,58-0,97; p=0,03). Drugorzędowe punkty końcowe: uzasadniona interwencja ICD – 29,6% vs 38% (HR 0,75; 0,53-1,04), burza elektryczna – 21,7% vs 23,5% (HR 0,95; 0,63-1,42). Zdarzenia niepożądane w grupie ablacji: zgon w ciągu 30 dni od procedury u 2 osób (1%), zdarzenia inne u 23 pacjentów (11,3%). Zdarzenia niepożądane związane z AAD: zgon u 1 osoby (0,5%) spowodowany powikłaniem płucnym i zdarzenia inne u 46 pacjentów (21,6%)

Wnioski:

Wśród pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i VT przezcewnikowa ablacja jako pierwsza strategia leczenia prowadzi do mniejszego ryzyka wystąpienia złożonego punktu końcowego niż lek antyarytmiczny.